Een kus valt uit de lucht, een zoen welt op uit het water. Heel de vrouw, gans haar ademstoot, is voortzetting, gejuich der hemellichamen en aardse afgronden, kroon op de zin van hun zijn. Uit de navel van de vrouw ontspringen de tienduizend wezens die er zijn.
Tao glimlacht achter haar gesloten wimpers en doet zijn werk. Punt, pool van geluk, genot en lusten - onzichtbaar, sprakeloos, vormloos, ruimte- en tijdloos. Het is haar offrande aan dit Stille punt die voor de kikvors alles opnieuw nieuw maakt. Zij ja, zij is het die zich niet van de wijs laat brengen... onwankelbaar... niet gestoord door kinderachtige belemmeringen... noch door zelfhaat. Haar vrijmoedigheid... de kunst daartoe... die hogere kunst verwarmt de zon en verblijdt de maan, voert de glimlach der dolfijnen aan en maakt de kikvors tot vorst.
Een twee drie tienduizend nieuwe dimensies bieden zich de held aan en verwijden tot in het uiterste geheel zijn wezen. De onbevangen zoen brengt hem op zijn plaats van bestemming. De vrouw ? Een universum voorsprong... Voor Dame Yin moet Sir Yang zich buigen, sterven, want is het niet reeds eerder gezegd : indien de graankorrel niet in de aarde valt en sterft, blijft zij op zichzelf, maar indien zij sterft, brengt zij veel vrucht voort...
Och ridders, verhef toch uw vaandels !
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire