Plaat 1

zoom op alle platen

Naar een personnage van Dario Fo. Laten we hem de Hansworst noemen, of de Magicien, de Spreekstalmeester, of El Expliquador.

Hij is het die van dit boek, van alle boeken, de taferelen doet ontrollen. Elke afbeelding van hem is stipt onmogelijk, maar uit zijn handen ontstaan de werelden zoals het licht uit het donker stamt. De zon is z'n hoofd en de maan z'n lief.

Of is het een Tao god, een wijze Chinees in westerse kleding gestoken ?

Hij staat op de bühne en presenteert er het hooggeachte publiek zijn stuk. Lijkt iemand die niet snel spuugt op een glaasje wijn, een vrolijkerd, die graag schatert van 't lachen. Z'n stropdas is trouwens bespikkeld met 11 witte stippen, het Nummer van de Nar en het Getal van Tao.

...Het boek gaat onder goede auspiciën open.

Zie hoe de benen van deze chinese clown op twee cetaceeën rusten, een vrouwtjes walvisachtige die haar kerel een standje geeft... Te zamen vormen zij de zuilen van dit boek. Het mannetje, de rechterzuil, is de goede liefde - 't vrouwtje links de zuil der strakheid. Zoals de Yang niet zijn kan zonder de Yin, zo kan de liefde niet zijn zonder striktheid, noch zou striktheid zich zonder een wenk van liefde kunnen handhaven. Aldus vormt er zich tussen hen in ...een middenzuil, die onzichtbaar is, waardoor de hemelse en de aardse invloeden zich optimaal doen gelden.

Dan drijven de wolken door het azuur, vallen de wateren, fluiten de vogeltjes en geuren de bloemen in het door een zomerbui verfriste gras onder de rappe voetstappen van de man en de vrouw die snel door de weide schrijden.