Uit het rond welt ongebreideld en ontoombaar wit en zwart op, pluspunt en minpunt, het Punt van Minne - hier vlieden wolken, zingt zon, danst maan en huppelen de sterren. Loopt de mens.
Wat ? De mens ?
- Hij is terugevonden ! Aan zijn zijde, uit zijn zijde, een vrouw, zijn Sulamiet, voor haar composeert en zingt hij zijn Hooglied, tokkelt hij op de snaren, danst verrukt door de uren, die geen uren meer zijn maar zachte vuren die uren en uren duren, opwellen en over de velden en door de steden stromen.
Madame geeft haar Adam haar arm, wolken vlinders begeleiden hun vaart. Als een brede bergstroom vlieden zij door het ruim, en elke sekonde herhaalt zich nog inniger... zo willen wij leven... in een tijd in een sekonde... die zonder ooit met stromen te stoppen... zich dieper en dieper uitholt in een ronde... alsof de eeuwigheid zich eindeloos ontplooit... in het hart van één moment... défilé van een onschuldig elders... de tijd vastgelegd... en zich ieder moment toch uitstrekkend... paradoxale magie voor ons levenden.
Ach ridderbroeders, vuur toch uw vuurballen !
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire