En ik bevond mij in een sneeuwlandschapeen dorp in de bergen
met een fontein
schoon en verstard als een koningin
geen mens viel er te ontdekken
maar heel diep in de fontein
plotseling twee tere en warme bronnen
begonnen te stromen te stromen
die verstarde wereld te verwarmen
als een boordevolle beker
liep de fontein over
en nog steeds niemand, rondom
het enige leven
waarvan ik wist dat het het leven was
was de vereniging van die twee bronnen
zo koppig, zo teer en warm
die overliepen
om zich een weg te banen
steeds wijder
naar het bevroren meer
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire